Behrouz Naghipour

Zelfs als kind had ik al een groot verlangen om te schilderen en te tekenen. Ging het als kind om mijn dromen, nu voelde ik een sterke drang om mijn gevoelens, gedachten en
mijn innerlijke raadsels te kunnen verbeelden. Het duurde niet lang tot mijn verlangen veranderde in stille wanhoop. Kon ik in mijn kindertijd mijzelf beoordelen, nu werd ik beoordeeld door een dwingende omgeving met een eenzijdige en fundamentele visie. Mezelf vrij maken van deze sfeer duurde heel lang.

Toen ik kennis maakte met een maatschappij waarin kunst onafhankelijk en vrij is, werd verborgen inspiratie en motivatie wakker in mij. Ik bleef zoeken en in een hogere sfeer onder invloed van stilte en muziek gaf ik me meer en meer over aan de patronen en beelden op het witte doek die ontstaan uit kleur, verf, textuur, compositie, structuur, contrast en balans.

rouzegare gharibist – 2009 03

Het weergeven van mijn gedachten en gevoelens is nu opnieuw een zoektocht geworden nu ik met open blik kijk naar al mijn ervaringen in kunst en van daaruit nieuw werk laat ontstaan. En elk aspect en elk fragment bevat duizenden niet vertelde raadsels. Ik maak gebruik van gemengde technieken waarin ook tekst een rol heeft.

Ik vind dit project interessant en uitdagend omdat ik door middel van dit proect de kans

krijg om mijn ervaringen als professionele kunstenaar te gebruiken om met mensen (jong en oud) nieuwe mogelijkheden te ontdekken en te onderzoeken en in wijken, buurten e
bijzondere plekken zoals een AZC of een gevangenis, school of organisatie te werken. Daarnaast spreekt het me aan dat ik als professionele kunstenaar met een andere culturele achtergrond middels dit project kans krijg om een bijdrage leveren aan het verrijken van de interculturele samenwerking binnen deze maatschappij.